I
Işıkları Görmek
Adım gibi eminimki bu hikayeyi çok az kişi okuyacak. Okuyanların pek çoğu bana inanmayacak. İnananların pek çoğuna da siz inanmayın derim. Bu kadar hayalci olmak her zaman iyi şey değildir. İnsanı fazla uçurur. Benimde öyleydi biraz. İzin verin size anlatayım hikayemi başlarından itibaren. Ama sizi uyarıyorum. Daha bitmemiş bir hikayenin ortasındayım. Şu andan itibaren olacakları ben de bilmiyorum. Her şey yarın olacak. Veya hiçbir şey olmayacak. Göreceğiz. Büyük annemin o sorusunu hatırlıyorum. Neden pilot olmak istediğimi sormuştu. Aklınızdan geçen şeyleri tahmin edebiliyorum ama inanın bana değil. Çok daha çocuksu bir düşünceydi. Ben bulutlara dokunmak istiyordum. Merak ediyordum bu hissi. Bulutlara dokunmak nasıl bir şey? Artık büyüdüğümüze göre bunun ne kadar çocuksu kaldığını tahmin etmişsinizdir. Fakat o zaman bu düşüncelerle uyuyorduk geceleri. Şu an çok seviniyorum. Kimsenin bana bulutlara dokunmak imkansız demediği için. Belki bu benim şansım olmuştur, veya içinde bulunduğum bu durumu düşünürsek şanssızlığım. Buna siz karar vereceksiniz.
Her şey o tarihte başladı.
Saat 23:23 10 Haziran Çarşamba 2020
Devriye uçuşumu tamamlamıştım ve üsse geri dönüyordum. Tam iniş için izin istemiştim fakat cevap gelmedi. Tekrar denedim fakat yine cevap alamadım. Tam o sırada bir ışık parlaması olduğunu hatırlıyorum. Bir anda sanki çok yüksek bir şiddette fotoğrafım çekilmişti. Hız sınırını aştığımı biliyorudum fakat otobanda değildim. Hahah. Lütfen beni yargılamayın son yıllarım bir insana göre fazlasıyla ilginç evet ilginç ve tuhaf geçti.
Işık parlamasından çok kısa süre sonra bayıldım ve uyanmak için hala bekliyorum. Evet şaşırmış olabilirsiniz. Kelime oyunu veya ikinci bir şaka yapmıyorum. Ya uyandım ya delirdim ya da hep deliyidm ya da hep uyuyordum. Son olasıksa hepsinden daha korkunç. Bu olanların hepsi gerçek.
Uyandığımda uçağımda değildim. Sanırım Bir pilotun başına gelebilecek en kötü şeylerden birisi başıma gelmişti. En kötü ikinci şey uçaktayken bayılmakıt. En kötü şey ise uyandığınızda uçağınızda bile olmamanızdır. Hikayenin çok karamsar başladığını düşünebilirsiniz şimden belkide öyledir. Yinede buna karar vermek için okumaya devam etmelisiniz.
Etrafıma bakındığımda her şey bana çok yabancı geldi. Bursı benim üssümün olduğu coğrafya değildi. Burası çok daha farklı bir yerdi. Benim üssümün olduğu böge dağlık bir yerdeyken o zaman uyandığım yer sonsuz uzunlukta bir tarla gibi duruyordu. Sonsuza kadar uzanan ve dizinize kadar gelen yemyeşil otlar. Bu arada benim diz boyum size göre biraz fazla uzun olabilir çünkü 1.87 boyum var.
Kafa karışıklığı içinde olan her insan gibi davranmadım tabiki ve askeri eğitimimi akılmda canlandırdım. Fakat ilginç olan bir durum vardı ki bu durum daha önceden bize öğretilen hiçbir senaryo ile bağdaşmıyordu. Bu sebeple tamamen yalnızdım o sıralar. Askeri olarak bilgi birikimi olarak. Ama aklımı hızlıca toparladım ve bir plan yaptım.
Güneş batana kadar bekledim çünkü gündüz yol almak bana tehlikeli geldi ayrıca hava sıcaktı ve bu kadar sıcakta su bulamaz isem hikayem çok kısa sürede bitebilirdi o yüzden güneşin batmasını bekledim. Tek sebep bu değildi elbette. Belki bilmeyeniniz vardır güneş batıdan batar. Ben de yön tayinimi bu şekilde yaptım ve yürümeye başladım. Yürüdüm. Hatırlayamadığım kadar uzun yürüdüm. Tam tüm gücümün tükendiği ana kadar yürüdüm. Ta ki ışıkları görene kadar.
Yorumlar
Yorum Gönder