Panik Yapma

 Birazdan size benim de yeni öğrendiğim deli bir olaydan bahsedeceğim. Ama kelimenin tam anlamıyla deli bir mevzu bu. Tabi başlamadan ne olur ne olmaz diye belirtmek istiyorum. Bu yazıyı uyuşturucu ve türevi şeylerin ne kadar lanetli olduğunu ve toplumun, ülkenin, ülkelerin neden bu tarz şeylerden önemle korunması gerektiğini anlatmak üzere kaleme alınmıştır.    Başlayalım öyleyse. Öncelikle beni bu konuda en çok etkileyen bir istatistiği sizinle paylaşmak istiyorum. Biliyorsunuz biz terör sorunuyla uzun yıllardır uğraşan bir ülkeyiz. Bunun bize nelere mâl olduğu aslında hiçbir sayı ve maddi bir ölçü birimiyle anlatılamaz bence. Çünkü giden binlerce can var. Yaklaşık Kırk yıldır terörle yapılan mücadelenin sonucunda yitirilmiş canların sayısı yaklaşık kırk beş bin kişi. Evet yanlış okumadınız 45.000 canı lanet olası terör yüzünden yitirdik. Ne acı verici bir şey. Öğretmenler, çocuklar, askerler, köylüler, siviller, hiçbir suçu ve günahı olmayanlar. Nice insan. Evet çok büyük kayıp. Son

    Çoğumuz kendimizi şansız, bahtsız sayarız çok kerelerde. Ben de bazen böyle diyorum. Ama bir yandan da bakınca aslında ne kadar şanslı olduğumu fark ediyorum. Gerçekten şu da olsa bu da olsa dediğim şeyler var; insanız sonuçta. Ama şunu da biliyorumki istediğim şeylere sahip olsaydım yine de başka şeyler isteyecektim. Elbette bu hiçbir şey istememeliyiz anlamına gelmemeli. Sadece mütevazi ve minimalist bir yaşamın bir noktada gerekli olduğu fikri zira başka türlü huzur bulabileceğime inanmıyorum. Neyse bugün konu ben değilim. Bu gün size fedakarlık, tevazu ve başarıyla dolu bir hayatın öyküsünü anlatmak istiyorum. Elbette bazı detayları atlayacağım çünkü benim de eksik olduğum noktalar var. Ama yine de imrendiren, motive eden, ışık aşılayan bu hikayeyi sizin de duymanızı istiyorum. Çünkü yaşlı da olsa o sıfat, hala genç ve dinamik, ne çok acı, ölüm ıstırap gördü o gözler ama hala ışıl ışıl parıldıyor. Keşke siz de görebilseydiniz.    Hikayemizin kahramanın ismini fazla bilmeye gere

    Ne fark ettim biliyor musunuz? Hayata dair, insanlara dair, etraftaki herhangi bir şeye dair çok kesin yargılarla konuşuyorum. Kendi sınırlı çevremden edindiğim sınırlı tecrübelerden yola çıkıyorum ve mutlak doğrulara ulaştığım gibisinden bir yanılgıya kapılıyorum. Aslında soracak olursanız kendi kendime evet bu konuda kesin doğru budur demiyorum ama yine de hayatımı ve düşünce biçimimi ve akışımı bu şekilde kanalize ediyorum. Tabi bu yazacağım yazının ana konusu değil sadece size içimden geçen bir düşünceyi aktarıyorum. Bu yüzden sanırım sosyolojik konularda en iyisi sallayıp geçmek. Çünkü artık bana anlamsız geliyor. Bir insan olarak biz neyiz? Hiçbir şey. Yapmamız gereken en mantıklı haraketlerden birisi ya kendimizin yapacağı ya da başka insanların yaptığı geniş kitlelere ulaşmış araştırma ve istatistik sonuçlarını elde etmek incelemek, yorumlamak olabilir. Veya bir düşüncemiz varsa ve istatistik bunu destekler niyelikteyse o istatistikleri düşüncelerimizi destekleyici şekilde